«ដើមឆ្នាំ១៩៧៥ ភ្លើងសង្រ្គាមបានឆេះរោលដល់បេះដូងកម្ពុជា។ គ្រាប់កាំភ្លើង និងគ្រាប់បែក បានបន្លឺឡើងជាប្រចាំ។ ប្រជាជនស៊ាំនឹងសំឡេងនេះទៅហើយ។ មនុស្សនៅតែមើលកុន ហាក់បីដូចជាការទៅមើលកុនខ្មែរដែលរីកចម្រើន បង្ហាញពីភាពស៊ីវីល័យនៃក្រុងភ្នំពេញជាឱសថប្រលោមចិត្តពួកគេឱ្យភ្លេចនូវសង្រ្គាម ដែលកំពុងតែរីករាលដាល។ ឬមួយការទៅមើលកុន ជាការបដិសេធផ្នែកផ្លូវចិត្តរបស់ប្រជាជន ដែលថាប្រទេសតូចដ៏កំសត់របស់ពួកគេ នឹងមិនអាចមានរឿងរ៉ាវអាក្រក់ៗលើសពីនេះទេ។ មនុស្សកាន់តែច្រើនរត់មករស់នៅភ្នំពេញ។ ថ្ងៃណាក៏គេឃើញរទេះកង់ មានកញ្ច្រែងល្អី​ ចានឆ្នាំង ក្រមា អង្រឹងកូនរណែងរណង រយីងរយោង។ ខ្លះដេកនៅតាមវត្ត ខ្លះដេកនៅតាមសំយាបផ្ទះ…»។